کفش ورزشی نوعی کفش بروکس اصل است که بر اساس راحتی، متناسب با انواع ورزشی طراحی شده و شرایط استفاده را برآورده می کند.
اگرچه این نوع کفش برای تطبیق و بهبود حرکات پا در ورزش های مختلف طراحی شده است، اما امروزه به دلیل راحتی که دارد ترجیح داده می شود در زندگی روزمره هم در اوقات فراغت و هم در محیط های کاری استفاده شود.
در پایان دهه 1800، تخصص برای ورزش های عملکردی منجر به تنوع کفش های متعلق به انواع ورزشی شد. تحت تأثیر تغییرات اجتماعی و فرهنگی، کفش‌ها برای ورزش‌های نمایشی که در دهه 1950 وارد زندگی روزمره شدند، از نظر فناوری و طرح‌های بصری متمایز شدند.
در دهه 1970 با ظهور ورزش های همگانی در نتیجه آغاز روند جدیدی که در قالب افزایش فعالیت ها برای سلامتی توسعه یافت، مشاهده شد که ورزش در همه بخش ها رواج یافت.
اساسی ترین ویژگی در بین تمامی فاکتورهای استفاده از کفش ورزشی این است که با توجه به ویژگی های فنی نوع ورزشی اجازه می دهد ورزش به صورت سالم انجام شود.
با افزایش گرایش به پوشیدن راحت در طول زمان، ویژگی‌های طراحی بصری کفش‌های ورزشی که هدف آن انجام فعالیت‌های ورزشی است، طراحی کفش‌های ورزشی برای استفاده روزانه را نیز به شدت تغییر داده است.
عوامل زیبایی شناختی و نمادین نیز برای استفاده از کفش ورزشی مهم است.
انواع ورزش ها را می توان با گروه بندی های مختلفی نسبت به مکان هایی که در آن اجرا می شود بیان کرد. از این نظر می توان آن را به عنوان ورزش های انجام شده در هوا، خشکی و دریا و همچنین ورزش های انجام شده در داخل خانه و ورزش هایی که در خارج از منزل انجام می شود، دسته بندی کرد.
گروه بندی دیگر برای انجام ورزش به صورت انفرادی یا گروهی است. بسته به نوع ورزش، در کفش نیز تغییراتی وجود دارد.
